Κατοικίδιος χαμαιλέοντας (με τη φωνή του Johnny Depp) χάνεται από τους ιδιοκτήτες του μετά από αυτοκινητιστικό ατύχημα και περιπλανιέται σαν την άδικη κατάρα στην έρημο. Μετά από αρκετά χιλιόμετρα βρίσκει καταφύγιο σε μια πόλη της ερήμου που έχει ξεμείνει στην εποχή της Αγριας Δύσης . Εκεί παριστάνει τον ηρωικό και ακαταμάχητο πιστολέρο και χρίζεται σερίφης της πόλης. Στη συνέχεια αναλαμβάνει να ανακαλύψει ποιος κλέβει τα αποθέματα νερού της πόλης και αφήνει τους κατοίκους της στην... στέγνα. Στο πλευρό του, μια ελκυστική θηλυκή σαύρα και μια σειρά από αλλόκοτους εθελοντές πολίτες.
Το «Rango» (προφανής παραλλαγή του Django) αντλεί εικόνες και θεματικές από ένα από τα πλέον κινηματογραφικά (και δυστυχώς πλέον παρεξηγημένα) είδη: το western. Έχουμε τον ξένο που έρχεται στην πόλη για να αλλάξει τις ισορροπίες. Έχουμε τη ληστεία της τράπεζας και το κυνήγι των ενόχων. Έχουμε τον ήρωα, που πασχίζει να βρει τον σθένος για να ορθώσει το ανάστημά του και να κατατροπώσει τους κακούς. Έχουμε το ξεκαθάρισμα λογαριασμών διά μονομαχίας. Έχουμε τη συλλογικότητα των πρώτων western αλλά και τον ατομικισμό των μεταγενέστερων. Και βέβαια δε θα μπορούσε να λείπει το στυλιζάρισμα των ρεβιζιονιστικών western του Leone και η μουσική υπόκρουση, που παραπέμπει ευθέως σ' αυτά. Όλα αυτά υπό ένα πρίσμα κωμικό, αλλά ποτέ περιπαιχτικό. Νοσταλγικό περισσότερο.
Οι δεκάδες μικροαναφορές σε χαρακτηριστικούς και λιγότερο χαρακτηριστικούς τίτλους της 'καμπόικης' μυθολογίας, καθιστούν το «Rango» ένα λουκούλλειο κινηματογραφικό έδεσμα για τους φανατικούς του είδους. Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι για να απολαύσετε το φιλμ πρέπει να έχετε εντρυφήσει στη φιλμογραφία του John Ford και του Anthony Mann. Με γρήγορους ρυθμούς, σουρεαλιστική διάθεση, αμέτρητες ατάκες, μια πινακοθήκη χαρακτήρων που θα ζήλευαν ακόμα και οι Coen , τρομερή λεπτομέρεια στον σχεδιασμό τόσο των αλλόκοτων ηρώων όσο και του περιβάλλοντα χώρου και μια απρόσμενη υπαρξιακή χροιά, που παραπέμπει σε φιλμ του... Jarmusch (!), το «Rango» είναι το μοναδικό animation των τελευταίων χρόνων, που έχει τα φόντα να απειλήσει την πρωτοκαθεδρία της Pixar στον χώρο. Με μια μεγάλη διαφορά σε σχέση με τα φιλμ της πολυαγαπημένης εταιρείας. Με εξαίρεση δυο, τρία φαρσικά στιγμιότυπα, το «Rango», τόσο σαν σύλληψη, όσο και από πλευράς οπτικού αποτελέσματος, δείχνει να είναι προσανατολισμένο περισσότερο προς το ενήλικο κοινό, παρά προς τους λιλιπούτειους θεατές. Θα σημάνει αυτό άραγε χαμηλότερες των αναμενομένων επιδόσεις στο box-office; Πιθανότατα. Συνιστά όμως ένα αρνητικό στοιχείο της ταινίας; Μόνο αν είστε ανάμεσα σε εκείνους (τους κατά βάθος δυστυχείς, γιατί δεν ξέρουν τι χάνουν), που θεωρούν το animation συνώνυμο ενός θεάματος που απευθύνεται αποκλειστικά σε θεατές προσχολικής ηλικίας.
Πέρα από μια νοσταλγική αναδρομή σε κινηματογραφικές μνήμες του παρελθόντος όμως, το «Rango» επιτυγχάνει να είναι μια ταινία που σχολιάζει το σήμερα. Με σαφείς αναφορές στην δεινή κατάσταση της οικονομίας σε παγκόσμιο επίπεδο, το φιλμ εκτοξεύει βολές κατά της κεφαλαιοκρατίας, το τελευταίο πράγμα δηλαδή που θα περίμενε κανείς από μια κατεξοχήν στουντιακή παραγωγή και μάλιστα από ένα animation. Ο ήρωάς μας δεν καλείται να προστατεύσει την πόλη από μοχθηρούς κακοποιούς που έρχονται για να ρημάξουν την φιλήσυχη και ευνομούμενη μικροπολιτεία. Αντίθετα ο εχθρός είναι εσωτερικός...
Αυτό μας δίνει την αφορμή για να εξετάσουμε πόσο έχουν μεταβληθεί οι κανόνες του παιχνιδιού από την εποχή της Αγριας Δύσης (έστω της εξιδανικευμένης μορφής της, όπως αυτή παρουσιάζεται στον κινηματογράφο. ) Οι αδίστακτοι παράνομοι δεν έχουν εκλείψει, ίσα ίσα που οι σύγχρονοι εκπρόσωποι της φάρας είναι αδίστακτοι στο τετράγωνο , σε σχέση με τους προκατόχους τους. Απλώς πλέον δεν χρειάζεται να λερώσουν τα χέρια τους με αίμα. Η εδραίωση του φιλελευθερισμού, η καθιέρωση του τραπεζοπιστωτικού συστήματος ως κινητήριου μοχλού της οικονομίας και, πιο πρόσφατα, η μετάβαση από την ύλη στην πληροφορία έχουν κάνει το έργο τους ευχερέστερο. Δεν είμαστε σίγουροι βέβαια αν μπορούν να χαρακτηριστούν 'παράνομοι', καθώς δεν δρουν παρά το νόμο, αντίθετα βρίσκονται υπερ του νόμου. Είναι, ας μας επιτραπεί ο νεολογισμός, 'υπέρνομοι΄. Αυτό που δεν υπάρχει, είναι ένας ατρόμητος σερίφης με ανέγγιχτη ηθική πυξίδα, πρόθυμος να προτάξει τα στήθη του και να τους αντιμετωπίσει. Και να υπήρχε όμως, φοβόμαστε ότι θα είχαν την ισχύ να τον παραμερίσουν - ή να τον προσηλυτίσουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου