Πραγματοποιούνταν βασανιστήρια στην αρχαία Ελλάδα;

Στην αθηναϊκή

δημοκρατία περιορίστηκε αρχικά η χρήση τους με τη νομοθεσία του Σόλωνα. Αργότερα, με το ψήφισμα του Σκαμανδρίου απαγορεύτηκε να υποβάλλονται σε αυτά οι ελεύθεροι πολίτες...

....
εκτός και αν επρόκειτο για έγκλημα κατά της Πολιτείας ή για φόνο κατόπιν έκδοσης ειδικού ψηφίσματος από την Εκκλησίας του Δήμου.

Για τους δούλους επιτρέπονταν ελεύθερα τα βασανιστήρια τόσο ως ποινή όσο και ως μέσο εξαναγκασμού σε ομολογία ή μαρτυρία. Η άσκηση των βασανιστηρίων γινόταν είτε από τον ποινικό δικαστή και τους υπαλλήλους του είτε από ιδιωτικούς «βασανιστάς» κατόπιν συμφωνίας. Αυτοί αποτιμούσαν οικονομικά τις σωματικές βλάβες του δούλου μετά τα βασανιστήρια. Η ομολογία ή μαρτυρία καταγραφόταν, σφραγιζόταν και προσθέτονταν στα πρακτικά της δίκης. Συνηθέστερος τρόπος βασανισμού ήταν ο τροχός.

Θεωρητικά, ο βασανισμός των δούλων βασιζόταν στην αντίληψη ότι ο δούλος δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως μάρτυρας. Επειδή όμως γνώριζε πραγματικά γεγονότα σχετικά με κάθε υπόθεση έπρεπε να χρησιμοποιηθεί ως μάρτυρας, εφόσον απαγορευόταν η επιβολή βασανιστηρίων στους ελεύθερους πολίτες. Πληροφορίες για όλα αυτά μας δίνουν ο Λυσίας, ο Δημοσθένης, ο Ισαίος, ο Αισχίνης, ο Ανδοκίδης, ο Πλούταρχος και ο Πλάτωνας.